Pater Harry Uitendaal In de voetsporen van Franciscus

Geplaatst in een van de huis aan huis bladen in de Bollenstreek:

Naam: Harry Uitendaal (78)
Werk: Missionaris en Ontwikkelingswerker in Zambia, lid van de Orde van de Minderbroeders Conventuelen in Nederland
Kiest voor meditatie:de medemens

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: in mijn medemens ontmoet ik God, vooral in mijn gehandicapte medemens. Ik koos daarom als priester voor een Franciscaner Orde, vanwege de denkwijze en manier van leven van de heilige Franciscus. Ik wist als jongen al dat ik missionaris zou worden. Mijn voorbeeld was mijn Heerom die in Congo werkte, dus was het vanzelfsprekend dat ik de priesteropleiding deed en in 1963 mijn wijding ontving. Dat betekende niet dat ik meteen werd uitgezonden naar “de missie”. Ik werd benoemd tot Pastor in
de parochie van onze Paters in Hoensbroek en ik ging preken voor de Bouw Orde van Pater Werenfried van Straaten voor de wederopbouw van Kerken in de Diaspora van Oost Europa.

In 1966 werd ik uitgezonden naar Zambia als pastor op een missiepost in de binnenlanden. Wat me meteen opviel waren de bedelende gehandicapten. Ze werden aan hun lot overgelaten, omdat ze niet productief konden zijn voor de gemeenschap, of simpelweg omdat de mensen zich voor ze schaamden. Ik zag daar de parallel met het leven van Franciscus, die melaatsen verzorgde en hun wonden waste. Dat wilde ik zoveel mogelijk waarmaken. Het begon met de zoon van een stamhoofd. Hij had een klompvoet, ik wist geld in te zamelen voor een operatie en die jongeman was zielsgelukkig.

Gehandicapten in Zambia worden niet alleen genegeerd, maar krijgen ook geen opleiding waardoor ze niet voor zichzelf kunnen zorgen. Ik ging aan de slag, zorgde dat er onderwijs kwam, vooral voor kinderen met een gebrek aan spraak en gehoor. Samen met neef Ronald de Groot en Henk Weijers zetten we een stichting op: ‘Op Eigen Benen’. Daarmee verzamelen we zo veel mogelijk geld in voor onderwijs aan gehandicapten in Zambia, met het doel dat ze uiteindelijk zichzelf kunnen bedruipen. Op die manier kregen heel wat mensen echt een volwaardig bestaan. Zoals dat doofstomme meisje, dat dankzij ons de lagere school en middelbaar onderwijs kon volgen. Op dit moment volgt ze een opleiding als lerares. Ze gaat straks zelf les geven aan andere doofstommen.

Natuurlijk heb ik in mijn opleiding en als lid van onze Orde geleerd om op gezette tijden te bidden en naar binnen te keren, iedere dag weer, en dat geeft inderdaad rust en innerlijk vertrouwen. Toch blijf ik juist in mijn medemens ervaren dat God er altijd is. Ik draag uit oprechte overtuiging het Franciscaner Tau-teken, de Griekse T waamee Franciscus – ook toen hij nagenoeg blind was – steevast ondertekende. Voor ons is de Tau een symbool geworden van zegen en vrede, voor een leven in de voetsporen van Franciscus, een leven in dienst van God en de medemens.