Geen gewone dag!

Wat kun je schrijven in “De Kantlijn”? Niet over een gewone dag natuurlijk. Dus is het wachten op een ongewone dag. En die kwam er afgelopen dinsdag. Toen ik emigreerde wist ik wel dat ik hier in Solwezi met regelmaat wat advieswerk zou doen voor de gehandicapte medemens. Gewoon wat vergaderingetjes en overleg gedurende de werkdagen. Maar dinsdag kwam ver buiten de kantlijn!

Wat gebeurde er? De week ervoor belde Barbara mij op. Zij is de Oostenrijkse dame die een school voor dove kinderen is begonnen: in Mazabuka, bijna 800 km hiervandaan! “Onze” Gift heeft daar bijna twee jaar op school gezeten. Gift is doof EN blind! Zijn ouders werken slecht mee om hem naar school te brengen en halen. Daarom is hij dit jaar niet school. We kunnen niet voor zijn familie alle kolen uit het vuur halen. Barbara vertelde me dat er in Kitwe (220km ver) een nieuwe oogkliniek is geopend en dat de specialisten Gift graag willen onderzoeken om te kijken of er iets te doen is aan zijn ziekte. Of ik ervoor kon zorgen dat Gift dinsdag 4 maart als eerste patiënt bij de kliniek kan zijn…………………..Dat betekent om 08.00 uur daar zijn. De eerste bus vertrekt hier om 05.00 uur, dus is met wat geluk te doen. Op maandag ik samen met bestuurslid Nageol naar de familie van Gift. Vertellen dat ze om 04.30 bij de bus moeten zijn om Gift naar Kitwe te brengen. “How do we come there? At that time no taxi’s”. Ach, zeg ik, doe ik wel. Ik woon toch om de hoek. Afgesproken dat ik om 04.10 bij hen zou zijn. Beetje vroeg, maar je moet er iets voor over hebben! Wat gebeurd. Ik ben op tijd, maar overal donker. In die buurt is er helemaal geen licht. Mensen hebben geen geld voor elektriciteit. Met het licht van mijn telefoontje naar het hutje toe. Daar brandde ook een klein lampje van een andere telefoon. En veel getrek en gedoe. De zwager van Gift komt naar buiten. Of ik wilde helpen want Gift wilde niet mee, zich niet aankleden! Sta ik daar met m’n goede gedrag om even over vier uur in de nacht, in het pikkedonker een dove en blinde grote sterke jongeman van 20 jaar aan te kleden. Denk ik: “Ben ik daarvoor geëmigreerd?” En wanneer een knaap van dik 1,90 meter niet wil meewerken, hoe krijg je dan de broekspijpen over de benen en een trui over zijn hoofd en armen?

Met ijzig geduld lukte het de zwager om kleding aan te krijgen en met de hoogste snelheid reed ik naar het busstation waar we om EEN minuut voor vijf arriveerden. Buschauffeur kwaad dat we te laat waren, maar gelukkig, een blinde EN dove jongeman die de bus in moet dwingt dan veel respect af. GELUKT DUS!!! En nu is Gift opgenomen in de kliniek, krijgt hij vele onderzoeken en gaan we hopelijk deze week horen of kans op deels herstel mogelijk is. Om kwart over vijf was ik weer thuis en heb nog een uurtje slaap gehad. Tegen achten was ik bij HOLLAND DISABLED om het bestuur op te halen voor een vergadering in Kasempa: betreffende internaat voor gehandicapte kinderen. Daar ging het vergaderen prima en in de middag wat tijd over, dus naar Michael Mwaji. Een lichamelijk gehandicapte jongeman van twintig. Hij is verhuisd! Woont dus niet meer in het hutje midden in een buurt waar illegaal bier gezopen wordt! Gelukkig! Hij woont nu een stukje buiten het dorp, bij zijn broer. Het gaat hem goed. Alleen niet naar school en geen inkomen. We overleggen. Hoe gaat deze jongeman ouder worden? Wat doet hij wanneer hij 30 is? Of 40? Hij moet toch een inkomen kunnen genereren? We overleggen met HDA bestuur en we komen tot de conclusie dat we een klein winkeltje moeten realiseren. Langs de weg. Gewoon simpel. En daar kan Michael dan handel doen, een inkomentje regelen. En zijn broer kost en inwoning betalen. Of iets voor zichzelf gaan bouwen. Feit is dat Michael nooit zonder rolstoel kan: hij heeft geen benen! Dus waar wordt hij aangenomen voor een betaalde baan? Nergens! Dus dan ZZP’er! We willen Michael graag helpen! Tegen vijven rijden we Kasempa uit en net na achten kom ik thuis. Dodelijk vermoeid en enorm voldaan!

Het leven is niet marginaal: het is ver buiten de kantlijn!